Początki tego ruchu sięgają 1901 roku, kiedy to zaobserwowano ożywienie religijne we wspólnotach protestanckich. W kościele katolickim ta forma modlitwy pojawiła się nieco później, bo w latach 60. XX wieku (17-19.02.1969 w Pittsburghu w USA) wieku zaś pierwsza wspólnota w Polsce powstała w 1975 roku. Obecnie jest to jeden z większych ruchów katolickich, liczący kilkadziesiąt tysięcy stałych członków i ok. 200 tys. sympatyków.

Pierwsi uczestnicy chcieli za pomocą tych spotkań wzmocnić swe więzi z Bogiem. Intuicyjnie przeczuwali, że o Dary Ducha Świętego trzeba prosić właśnie Trzecią Osobę Trójcy Świętej, którą Jezus obiecał na nas zesłać. Dlatego grupa w Pittsburghu ustaliła, iż tematem przewodnim będzie odnowa sakramentu bierzmowania. Co ciekawe, powstanie ruchu charyzmatycznego zbiega się z okresem Soboru Watykańskiego II. Wiele osób uważa, iż, oprócz dokumentów tam powstałych, owocem było „Nowe Zesłanie Ducha Świętego”.

Uczestnicy modlili się o „reaktywację” łask danych im podczas chrztu, potem bierzmowania. Skutek modlitwy był zaskakujący nawet dla nich. Doświadczyli potężnej miłości Ojca, który doprowadził do pogłębienia relacji z Bogiem. Swoje doświadczenie opisali później jako „Chrzest Duchem Świętym” – termin często występujący w Nowym Testamencie, szczególnie w Dziejach Apostolskich. Równocześnie z tym niezwykłym przeżyciem doświadczyli wielu darów charyzmatycznych Ducha Świętego, opisanych w Pierwszym Liście św. Pawła do Koryntian (12-14) – spontanicznie wysławiali Boga, adorowali Go, wypełniał ich zapał ewangelizacji, chęć dzielenia się Dobrą Nowiną zarówno z ochrzczonymi, jak i niewierzącymi.

Podczas pierwszego kongresu ruchu, który odbył się w bazylice św. Piotra w Rzymie w 1975 roku, papież Paweł VI nazwał Odnowę Charyzmatyczną szansa dla Kościoła, a jego następca Jan Paweł II stwierdził, że Ruch jest jednym ze znaków nowej wiosny, o którą żarliwie modli się w związku z Wielkim Jubileuszem Roku 2000. Ruch Odnowy od początku swojego istnienia ściśle współpracuje z biskupami w krajach, gdzie został zainicjowany.

W 1992 roku, w trakcie jubileuszowego zgromadzenia Ruchu w Pittsburghu, w 25. Rocznicę jego powstania, bp Paul Josef Cordes, ówczesny wiceprzewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich, powiedział: „Odnowa Charyzmatyczna w najbliższych latach może i powinna bardzo pomóc w zrozumieniu i odnowieniu sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, tak, aby cały lud Boży pewnego dnia doświadczył wspaniałej pełni w Chrystusie, poprzez – jak wy to nazywacie – „Chrzest w Duchu”.”


Większość członków ruchu charyzmatycznego to osoby, które w pewnym momencie zapragnęły wyrwać się z codziennego „odklepywania” wiary, zauważyli, że w ich życiu mimo pozorów nie ma zdrowej relacji Ja-Bóg i nigdy nie doświadczyli miłości Ojca i Syna.

Od samego początku istnienia Odnowa Charyzmatyczna zachowała cechy pewnej spontaniczności, tak jakby osoby, które się w nią włączają, szły za natchnieniem Ducha Świętego, wiejącym kędy chce. Dlatego Odnowa nie jest ujednoliconym ruchem, należy do niej bardzo zróżnicowany zespół jednostek i grup, będących niezależne jedne od drugich, na różnym etapie rozwoju i przeżywających wiarę o różnym rozłożeniu akcentów. Łączy je jednak wspólne doświadczenie i cele. Struktura luźno powiązanych relacji na poziomie diecezji i krajów istnieje też na szczeblu międzynarodowym. Wzajemne stosunki poszczególnych wspólnot charakteryzuje dobrowolne zrzeszanie się, dialogi i współpraca, mimo że nie doszło do głębszej integracji i uporządkowania struktur.

Prowadzą one liczne akcje ewangelizacyjne na ulicach miast i w zakładach karnych. Pomagają przygotowywać młodzież do bierzmowania. Z Odnowy wywodzi się wielu księży i kleryków. Polscy charyzmatycy byli inicjatorami licznych przedsięwzięć wydawniczych, m.in. miesięcznika „List” i krakowskiego wydawnictwa „M”, obecnie jednego z większych wydawców katolickich w kraju.

W naszej Parafii również istnieje taka wspólnota, jej nazwa to TOTUS TUUS. Oprócz cotygodniowych spotkań uwielbieniowych (w każdy poniedziałek o godzinie 19:00) prowadzimy też inne dzieła modlitewne. Należą do nich Koronka Pokoju (co poniedziałek po wieczornej Mszy Świętej) oraz Nabożeństwo Maryjne (na wzór nabożeństwa odprawianego w Medjugorie), odprawiane każdego 25 dnia miesiąca.


Spotkania grup Odnowy w Duchu Świętym mają kilka charakterystycznych elementów:

• Modlitwa spontaniczna – po tej formie modlitwy w zasadzie można rozpoznać wspólnotę charyzmatyczną. Uczestniczący w niej ludzie, stojąc lub siedząc, modlą się równocześnie lub na przemian, uwielbiając Boga, dziękując Mu lub wypraszając liczne dary. Wszystko przeplatane jest piosenkami i „modlitwą w językach”
• Grupy dzielenia (tzw. grupy domowe) – członkowie wspólnoty podzieleni są na mniejsze grupy, które mają własne spotkania. Jest to czas lepszego poznawania siebie, dzielenia się tym co dla danego człowieka ważne, co go cieszy i raduje. Jest to także czas świadectw, wspólnej modlitwy, uśmiechu i rozmowy.
• Katecheza – głoszona przez kapłana lub osobę świecką, dotycząca wszystkich elementów życia duchowego jak i codziennego.
  

• Modlitwa wstawiennicza – jest jakoby odpowiedzią na czyjeś problemy i słabości. Jeśli ktoś prosi o szczególną modlitwę w ważnej dla siebie intencji, członkowie wspólnoty lub specjalna grupa prowadzą tzw. Modlitwę z włożeniem rąk. Osoba zainteresowana siada na krześle lub klęka, a ekipa modlitewna kładzie ręce na jej głowę, ramiona, lub trzyma nad nią, wstawiając się do Boga właśnie w tej intencji. Doświadczenie pokazuje, że modlitwa taka jest bardzo owocna, pomaga w przełamaniu wielu oporów przed Bogiem. Czasem też jej skutkiem jest uzdrowienie fizyczne.
  

Każde spotkanie Odnowy jest nieco inne. Czasem też pojawia się adoracja Najświętszego Sakramentu. W końcu to z Niego płyną wszelkie łaski.